Okavango Delta

Als je in Botswana verblijft ontkom je er niet aan en zal en moet je de Okanvango Delta bezoeken. ’s Werelds grootste delta ontspringt in het uiterste noorden van Botswana en herbergt een ongeevenaarde flora en fauna. Maar ik wilde niet als een gemiddelde toerist rondhuppelen en me scheel betalen voor alles en nog wat. Ik moest dus aan de bak en na veel gebabbel, pushen en lachen had ik het voor elkaar. Gedurende twee weken ben ik door drie groepen (allen vrienden) rondgeleid en zie derhalve alles vanuit het lokale perspectief.

De eerste vijf dagen reis ik mee met Ghee, een heerlijk gestoorde maar vreselijk leuke vrouw die altijd in is voor lol. Haar man en wat vrienden blijken in hun vrije tijd aan 4WD rally crossen te doen en zo gaan we met twee ronkende wagens het avontuur tegemoet. Deze week geen toeristische routes maar zoeken naar de meest onmogelijke paden met behulp van GPS. Na een bezoek aan de indrukwekkende zoutvlaktes kamperen we ergens in de bush te midden van olifanten en zebra’s. Dan wordt er koers gezet richting Moremi Game Reserve in de Delta. Door grove stortregens is het verstgelegen Xakanaka kamp amper te bereiken en zo arriveren we pas laat in de avond. De grote ogen die zich vlak achter de tent opdoen worden simpel afgedaan voor hyena’s, maar blijken een dag later toch echt van leeuwen te zijn geweest. Onze buren konden maar niet begrijpen waarom we zonder huivering ’s nachts het toilettenblok bezochten. Overdag maken we een boottocht door de mooiste en meest bijzondere waterwereld die ik ooit gezien heb. Duizenden eilandjes worden afgewisseld met poeltjes, stroompjes, waterplanten en oneindig veel dieren. Om mijn Zwitserleven gevoel compleet te krijgen, klim ik ’s avonds in een woeste Afrikaanse boom en kan zodoende net de zon zien onderdompelen. In de vroege ochtend worden de zwaar beproefde auto’s voorzien van de hoogstnoodzakelijke herstelwerkzaamheden en wordt er vertrokken naar Savuti in het eveneens zeer gave Chobe Game Reserve. Halverwege komen we hopeloos vast te zitten in de zwarte modder van de Marshes. Het beste dat we kunnen bedenken is een gigantisch moddergevecht en gedurende een uur of wat voel ik me dan eindelijk echt opgenomen in de donkere gemeenschap.

Dan breekt mijn dag van de waarheid aan waarin ik in mijn eentje van Savuti via Kasane, Pandamatenga en Nata naar Maun moet zien te komen. Na liften van Zuid-Afrikaanse reuzen, criminelen, een racist, een Zambiaanse premier kandidaat en een hiphop familie kom ik 19 uur later halfdood in Maun aan. Rust kan ik niettemin vergeten, want de groep (vrienden uit Gaborone) wacht al geruime tijd en mijn overleving dient gevierd te worden. Enkele uren later vertrekken we met een volgepropte truck richting Khwai in Moremi op weg naar ontzettend veel lol en natuurlijk schoon. Ik begin het Wildlife gebeuren zowaar een beetje door te krijgen en wordt gepromoveerd tot gids assistent en spoorzoeker. Ons geduld wordt de tweede ochtend tijdens een Game Drive meer dan beloond wanneer we binnen een half uur twee uiterst zeldzame cheetah’s en een luipaard zien. Deze fragiele dieren stralen echt pure snelheid en schoonheid uit. Eenmaal terug in Maun verblijf ik in het huis van Peter’s vader. De tuin grenst aan de rivier uit de Delta en aan de overkant zien we Amerikanen zich tegoed doen aan cocktails voor hun zwaar overprijsde kleine lodges. Met een kano wordt de rivier verkend, maar de krokodillen eieren en het idee van hitsige nijlpaarden werkt de dames toch ietswat tegen. Oud en nieuw wordt in een super mooie lodge gevierd en na precies nul uur slaap start ik deel drie van mijn trip.

Met de bus reizen we naar Shakawe aan de Namibische grens alwaar we net op tijd zijn om de laatste pont te pakken. Stuiterend in de achterbak van een truck weten we daarna de reistijd naar Seronga sterk te reduceren. Wanneer we door het hoge gras van Seabelo’s tuin lopen, wordt de zaklantaarn er toch maar bijgehaald aangezien hij vorige week nog een python van drie meter op zijn deurmat vond. Direct na de deur geopend te hebben, worden we overspoeld met een golf water. Een klein open kraantje achterin heeft het huis in vier dagen goed blank weten te zetten. De volgende dag wordt me duidelijk dat dit zo’n dorp is waar alle Afrikaanse cliches uitkomen. De mensen hier kennen geen tijd, kunnen niet lezen en schrijven, spreken een ander Setswana dialect en uiteraard geen Engels. De slager, die zich achter de “main busstation” (lees boom) bevindt, heeft zijn deuren keurig geopend en alle reclameborden buitengehangen. Wanneer we echter om wat vlees vragen, maakt hij ons duidelijk dat hij al in geen dagen iets in huis heeft. Zijn shop is werkelijk helemaal leeg. Net voor zonsondergang gaan we op stap met James om met de mokoro zijn netten voor de nacht uit te zetten. De volgende dag is het tijd om zelf te gaan vissen en na een inventarisatieronde in het dorp weten we uiteindelijk drie hengels te scoren. Na een kleine wandeling van een kilometer of vier (pfff, het is vandaag wel 40 graden) weten we de mokoro van een andere local te bereiken. En zo beland ik met de drie grootste klunzen op visgebied dan eindelijk in een veel te kleine visboot. Na een uur van plonzen en gespetter krijgen we de balansverdeling een beetje door. Er wordt koers gezet naar opstijgende belletjes, maar eenmaal daar blijken ze veroozaakt te zijn door een niet geringe croc die zich inmiddels langzaam verplaatst in het heldere water op nog geen meter onder ons gammele bootje. Na wat bremes (maar dan een stuk mooier dan de slijmjurken die wij kennen) en kleine tijgervissen gevangen te hebben, krijgt ook deze dag een passend slot. Een felle aanbeet wordt gevolgd door een indrukwekkende luchtshow (deze beesten kunnen echt springen), en met veel moeite weet ik een prachtige tijgervis in de boot te krijgen. Wat een tekening en wat een tanden!

Nu zit ik hier in mijn kleine ruimte weggedoken achter mijn comp, wetende dat ik deze twee weken nooit en te nimmer bondig kan neerpennen. Zo ontzettend veel gezien, gehoord, gedaan en geleerd. Misschien kan ik beter een boek schrijven en elk hoofdstuk vullen met een dag. Ik zal nog dagen, weken, misschien zelfs maanden nodig hebben om alle indrukken te verwerken. Het moet maar even wachten, want in de resterende drie weken is er nog een hoop werk te doen.