Bombardementen

Voor degenen die het nieuws een beetje volgen is het waarschijnlijk bekend dat er momenteel van alles aan de hand is in Afrika. Naast de mooie en goede berichten over de African Cup of Nations is er ook van alles mis.
- In Kenia zijn de straten nog steeds dagelijks gevuld met oppositie aanhangers die geweld met de autoriteiten niet uit de weg gaan. Ruim zeshonderd doden, en het ergste moet nog komen aldus een vriend van me die zich inmiddels heeft geschaard bij de frontlinie in de protesten.
- Wegens de aanhoudende regens zijn de landen ten oosten van Botswana (Zambia, Zimbabwe, Mozambique en Malawi) inmiddels geheel onder water gelopen waardoor de dorpen volledig zijn geisoleerd en de jaarlijkse oogst in mist is opgegaan.
- In Zuid-Afrika is onlangs een zeer corrupte nieuwe leider gekozen en zijn de gevolgen van de apartheid nog steeds zichtbaar. De Zuid-Afrikanen die ik heb gesproken zijn erg bang dat hun land in korte tijd dezelfde richting opgaat als Zimbabwe.
- Want daar in Zim is het echt mis. Het is wachten voor alles: de weinige tankstations, ziekenhuizen en de grens met buurlanden. Winkels zijn volledig leeg dus de Zimbabwanen zijn gedwongen om hun boodschappen in Bots en ZA te doen. Van de eens zo sterke Zimbabwaanse dollar is geen sprake meer aangezien een wekelijkse inflatie van een paar duizend procent de munt volledig heeft verschrompeld. Veel verbetering zit er op korte termijn niet aan te komen aangezien praktisch alle geschoolde Zimbabwanen inmiddels het land hebben verlaten en alleen de kansarmen zijn achtergebleven. Daarnaast blijft hulp vanuit het buitenland tragisch genoeg achterwege....
Vooralsnog lijkt Botswana de dans te ontspringen doordat de overheid hier niet corrupt is en werkelijk het beste met de Batswana voor heeft. Maar ook hier zijn we niet vrij van problemen. Zo is er vorig weekend ingebroken in het centrum. Nu is inbraak onder geen enkele voorwaarde goed te praten, maar inbreken in een NGO is wel heel laag. Gelukkig hebben ze mijn prachtige gedoneerde magnetron laten staan, was vermoedelijk net iets te groot... Na elke inbraak wordt er direct naar de Zimbabwanen gewezen die hier inmiddels met grote getalen werk– en geldloos rondhangen. Het is triest, maar er zit waarschijnlijk een grote kern van waarheid in.

Afgelopen zaterdag stond het beklimmen van Kgale Hill voor de vijfde keer op de agenda, met het verschil dat het deze keer zowaar echt doorging. Rekening houdend met de Afrikaanse tijd en manier van handelen had ik eigenlijk niets te klagen dat het na 2,5 maand al doorgang vond. Het kleine heuveltje bleek uiteindelijk nog een puike pukkel te zijn en pas na 1,5 uur stonden we (Ngwatshi en co) op twee kilometer hoogte met uitzicht over Gaborone and Gaborone Dam (nee geen karpers hier, helaas). Die middag werd ik door Ghee en Frank meegenomen naar hun plot ver weg van alles wat met de bewoonde wereld te maken heeft. We hadden een braai gepland boven op de berg, maar om daar te komen moest er wel een pad worden genomen waar ik werkelijk geen enkel voertuig toe in staat achtte. Frank’s 4WD had er niettemin weinig moeite mee, en zo hadden we het tweede prachtige uitzicht van de dag en ook deze keer met een overweldigende rust. Net toen we wilden beginnen met het verzamelen van hout, kwam daar James met gigantische boomtakken omhoog gelopen. James is een local die door Frank is ingezet als Landlord. Hij verblijft in een hutje onderaan de berg en vermaakt zich hier al wekenlang prima met slechts een radio en een matras, echt ongelooflijk. Sinds de Delta trip ziet Ghee mij aan voor Koekiemonster en had derhalve besloten dat een kilootje of tien aan vlees net toereikend moest zijn voor zes personen... Volgens verwachting hadden we dan ook beduidend minder moeite met het opkrijgen van de drankvoorraad dan de 25 stukken beef. Waar wij een fantastische avond hadden, werd er daar een kilometer verderop toch net iets anders over gedacht. James vertelde ons gisteren dat de locals een mythe in acht houden dat er bovenop de berg een gigantisch grote slang met een baboon kop huist. Aangezien niemand voor mogelijk hield dat de berg met een auto te bestijgen was, werden de koplampen aangezien voor de vurige ogen van de slang die na jaren van afwezigheid eindelijk acte de presence gaf. Het geheel aan rook vanaf het kampvuur en de vage geluiden moet het geheel een nog griezeligere gedaante hebben gegeven....

Diep in de nacht wordt het pad naar beneden bedwongen en wordt er koers richting huis gezet. Dit blijkt nog een hele klus, want een dronken local (al lopend net naast een grote weg) blijkt zijn balans niet geheel meer onder controle te hebben en met de groots mogelijke moeite wordt zijn kopstoot tegen de auto dan ook maar net voorkomen. Een veel groter probleem komen we echter tegen in Tlokweng. Een kudde koeien heeft vannacht besloten om gezamelijk midden op de weg te gaan liggen en zich van niets of niemand iets aan te trekken. Een goed potje koetje duwen is er niet bij want deze tientonners wensen niet verplaatst te worden en verliezen je dan ook geen moment uit het zicht. Ook de toch indrukwekkende truck van Frank en herhaaldelijke stormlopen van mijn kant halen weinig uit. Na een kwartiertje van geven en nemen (of eigenlijk enkel geven) stond het 60-0 voor de dames en we zijn gedwongen om rechtsomkeer te maken en een andere route te kiezen. Ik heb eerder koeien op de weg gezien (India), maar daar waren het groepjes van drie of vier en zijn ze heilig. Hier zijn ze met tientallen, net een tikkeltje groter en hebben ze zichzelf tot heilig gebombardeerd. En ze bombarderen meer, want de morning after is de weg rijkelijk versierd met een twintigtal geurige taarten waar de multivlaai trots op zou zijn.