Zebra's, Youth Forum en buddy Festus

Hallo allemaal,

Ten eerste wil ik iedereen bedanken die de actie in mijn vorige update heeft gesteund. Degenen die het uiteindelijk zijn vergeten en niet meer hebben gekeken nadat de eerste informatie tekortschoot, wil ik aanbevelen om toch nog even terug te gaan. Aangezien ik toen niet zo vrolijk berichtte, zal ik deze keer vertellen over een paar van de duizenden leuke dingen die ik hier ook meemaak. En voor de stortvloed aan klachten wegens te weinig foto’s, pak aan....

Ik was in het fanatieke supportervak tijdens de voetbalwedstrijd tussen de Zebras (Botswana) en Marokko. Het aanhoudende gehops van de “panda’s” zoals de aanhang in dit vak heette was vergelijkbaar met het sfeervak in de Arena (ja Niek als koploper in Nederland hebben wij een sfeervak in Mokum) maar dan tien keer beter. Needless to say dat ik me moeiteloos kon aanpassen en al snel de leuzen meezong. De dag ervoor was ik al toevallig in het stadium (mijn sportschool zit hier) en zag wat jongens achter een bal aanrennen. Ik had tijd genoeg en besloot me zodoende te mengen tussen de tienermeisjes op de tribune. Ik ben al volledig gewend aan het feit dat waar ik ook kom, iedereen me aanstaart. Ik voel en merk het niet eens meer, dus volledig relaxed vond ik een stoel. Zo anders dacht de coach, want de training werd direct stilgelegd en de beste man begon zijn klimtocht op weg naar mijn zitje. Eenmaal bij mij aangekomen, werd om mijn ID, reden van verblijf, land van herkomst en wat al niet meer gevraagd. Ik werd hier aangezien voor een Marokaanse spion... Het moet niet gekker worden. Na jaren in de Arena gewerkt te hebben ben ik voor alles en nog wat uitgemaakt, maar “Marokaan” gaat zelfs de intellectuelen uit Rotterdam te boven. De Zebras zijn heilig in dit land en alles staat dan ook in het teken van voetbal. De Zebra is daarnaast ook het nationale dier want het vertegenwoordigt het samengaan van zwart en wit. De enige Zebra die hier niet altijd even serieus genomen wordt is de oversteekplek zoals wij die ook in Nederland kennen. Het meisje dat voor me liep dacht met haar bitchy uitstraling wel even over te steken. De aanrijdende auto was echter niet van plan om te stoppen en werd door het meisje getrakteerd op “Oh fuck off you idiot, this is a zebra crossing”. Na de zebra gepasseerd te zijn, kwam de auto tot stilstand. Een oudere man draaide zijn raampje open en sprak rustig: “Yeah, but you’re not a zebra, are you?”. Ik had het niet meer, deze mensen hebben echt humor!! In mijn poging een Zebra te spotten in een van de Game Reserves, dacht ik als blonde Camou-koning me strategisch te verstoppen achter een dode struik. De gestreepte dames hadden me echter al minuten door dus die National Geographic waardige plaat laat nog even op zich wachten.

Ook heb ik een week in de semiwoestijn gezeten als facilitator tijdens het National Youth Forum in Salajwe. Samen met organisaties als Unicef heb ik hier presentaties gegeven over relevante kinderonderwerpen in Botswana zoals child abuse, values, rape, HIV/AIDS, alcohol abuse etc. Het betrof hier kinderen tussen de 11 en 18 jaar die speciaal waren geselecteerd, varierend van de meest slimme figuren die ik ooit heb ontmoet tot zeer kwetsbare jongens en meisjes. Naast de presentaties hield ik me voornamelijk bezig met energizers (de kinderen wakker houden tijdens de presentaties door zeer actief gedrag te vertonen). Ik heb dan eindelijk mijn ware talent ontdekt, en ben inmiddels gevraagd om workshops te geven aan ministeries en mee te schrijven aan een boek over life skills. Ik heb echt een fantastische week gehad, ondanks de miljoenen muggen, kakkerlakken, duizendpoten en ander dierlijk spul in de douches. Als enige kon ik trots gebruik maken van mijn muskietennet. Tot mijn grote schrik trof ik mijn net niettemin elke ochtend aan volledig gevuld met een tiental muggen en motten. Ik weet nog steeds niet hoe die in hemelsnaam elke nacht naar binnen wisten te komen. De facilitators bleken toch beduidend minder onschuldig dan ze zich tijdens de sessies voordeden. Reeds de tweede avond ontglippen Ewa en ik de campus op weg naar de dichtsbijzijnde pub. De sterrenhemel is werkelijk schitterend en ik vertel Ewa dat we een dergelijke hoeveelheid sterren niet kennen in ons landje waar de dichtheid 100 keer groter is dan hier (Nederland is tien keer kleiner en heeft tien keer zoveel mensen). Als we een uur later aan de terugweg beginnen is het weer helemaal omgeslagen. De open hemel is compleet getransformeerd en inmiddels gevuld met dikke regenbuien. Niet veel later komt het geheel met een noodvaart naar beneden en als bezetenen rennen we op gevoel door de aardsdonkere woestijn. We krijgen hulp van inslaande bliksemschichten zodat we tenminste enig idee hebben waar we naartoe sprinten. Dan besluit ik om deze donkere mensen eens te laten zien hoe hard die blanken wel niet kunnen rennen. Heel lang duurt mijn successtory echter niet wanneer ik vakkundig naar de grond wordt gewerkt door een akelig prikkende struik. Van de alternatieve geneeswijzen kan ik hierbij accupunctuur afstrepen. Been there done that, geen succes. De plek waar de pijnlijke val zich inzette wordt gekenmerkt door een wapperend opengereten plastic tasje waarvan de alcoholische inhoud ligt verspreid in 5 m2 stekelwaar. Daar gaat onze enige bescherming van heilig geel goud.

Binnen het CRDCC ben ik (ahum) ongelooflijk druk met van alles en nog wat en ik moet zeggen het vordert gestaag: de website (thanks San), de brochure (thanks dad), kinderen vermaken (thanks Lia, Wiet en Sabine), funding voor kinderproject (thanks Bob), funding onder karpervissers (thanks Roelove en Arnout) en reacties op de blog (thanks jullie allemaal, blijf dit vooral doen)! Door me buiten het centrum te bemoeien en open te stellen voor alles en iedereen, heb ik inmiddels een vriendenkring opgebouwd die bestaat uit patienten, bouwvakkers, combi drivers, gestoorden, studenten, buren, tv-sterren, ministers en sinds gisteren mijn buddy Festus Mogae, His Excellency the President of Botswana. Vanaf het moment dat hij met veel getoeter en tien politieoauto’s aankwam op de plek waar wij hem zouden ontmoeten, zie ik hem denken: “wat doet die onzettende blonde tussen mijn gepensioneerde 65+ dames?”. Niet veel later komt zijn vraag dan ook. En na mijn antwoord belooft hij om een nieuwe donatie aan de organisatie te doen en besluit me een nobel persoon te noemen waarvan er te weinig zijn in deze wereld. Zo, in de pocket, het kan niet lang meer duren voordat ik dit land zelf maar eens ga regeren.