Introductie week

Hoi allemaal,

op dinsdag is de lange dag der vluchten dan eindelijk aangebroken. De eerst etappe is van Amsterdam naar London en verloopt prima. Bij het scannen van de boardingpass in London gaat er echter een alarm af wat erop duidt dat mijn tas bij de enige drie tassen hoort die op dat moment nog niet in het vliegtuig is. Gelukkig zie ik elf uur later in Johannesburg mijn tas wat overijverig op de lopende band gesmeten worden. Tijdens de vlucht heb ik het grote geluk om naast David terecht te komen. David is een Zuid-Afrikaan en kan zodoende alles over zijn land vertellen. Echt slapen is er niet bij en om vijf uur ’s ochtends zitten we aan ons English breakfast (en ik ben al zo’n wonder met ontbijten....). Aangezien ik in Johannesburg ruim zeven uur moet wachten, en Davids broer een ware pokerkoning blijkt te zijn, besluiten we om naar het grote casino te gaan. Dit Emperor Palace is echt een kast van een gebouw en niet bepaald datagene wat je verwacht als je voor het eerst voet op Afrikaanse bodem zet. De korte vlucht naar Gaborone is echt de moeite waard, ondanks dat het kleine vliegtuigje wat later vertrekt door de voorgaande foutieve landing en daardoor ontstane technische mankementen..... Met wat gebabbel met de stewardess, mag ik tijdens de vlucht zowaar een bezoekje aan de cockpit brengen en ver over Afrika uitkijken!!
Terwijl ik op Gaborone airport uitstap, begint het langzaam te regenen. Dit is echt niet te geloven, ik had zoals de meeste toeristen in Afrika niet direct verwacht om leeuwen en olifanten te zien, maar een blauwe hemel met zon was toch wel het minste wat ik verwachtte. De eerste twee dagen blijft het bewolkt, maar met 25 graden is het toch zeer aangenaam. Terwijl ik het al bloedheet heb, vinden de Batswana (mensen uit botswana) het maar koud en dragen doodleuk truien en soms zelfs jassen. Sinds dag drie slaat het weer om en heb ik geen wolk meer gezien. De temperatuur schiet ruim tien graden omhoog, en opeens komen de paraplu’s tegen de zon tevoorschijn. Waar ik altijd heb gedacht dat paraplu’s voornamelijk gebruikt worden waneer het regent, denken ze daar hier heel anders over. Uiteindelijk ben ik een blij mens dat ik eerst even kon wennen met wat bewolking, want dit is echt niet uit te houden!!
Deze eerste week staat in het teken van kennismaken met de lokale Aiesecers (studenten van de internationale studenten organistie) en een soort van introductie van de campus en de directe omgeving van Gaborone. Een van de Aiesecers (Kb) heeft zich vrijwillig als mijn dagelijkse gids ingepland en zodoende wordt ik overal heengereden. Kb is een ontzettend lief en druk meisje met een belgedrag vergelijkbaar met een pubermeisje in Nederland. Ik wordt dan ook al snel gedwongen om ook een telefoontje aan te schaffen, maar ik heb er nu al spijt van dat ik daar gisteren aan toegegeven heb... Binnen de campus mag ik mee naar haar college’s. Wat direct opvalt zijn de grote posters met “academic dishonosty”. Leuk bedoeld natuurlijk, maar al snel kom ik erachter dat elkaars opdrachten tegen betaling gemaakt worden, en er niet zo heel nauw wordt omgegaan met alle goede bedoelingen van de uni. Het systeem dat ze hier hanteren is wel aantrekkelijk te noemen, aangezien de overheid alle beurzen betaald en de topstudenten dus zelfs naar het buitenland kunnen. In het Universiteitsblad wordt er vooral aandacht besteed aan sexuele intimidatie, Aids en discriminatie. Wat blijkt is dat de meest zwarte studenten worden gediscrimineerd door de “normaal” zwarten. In eerste instantie kan ik het niet geloven, maar na wat navraag wordt me verteld dat er door sommigen inderdaad zo wordt gedacht... Het feit dat alle studenten goed Engels spreken is heel relaxed, ware het niet dat ze een soort uitspraak en klemtoon hebben waardoor ze soms alsnog verdacht lastig zijn te verstaan. Ook switchen de meeste studenten en docenten voortdurend van Setswana (taal van Botswana) naar Engels en weer terug, zonder het zelf door te hebben.

Ik heb nu, na nog geen week hier te zitten, al duizend dingen te vertellen. Ik denk alleen dat het lezen van te lange verhalen niet heel relaxed voor jullie is. Daarom meer in een volgende update. Aanstaande maandag begin ik met werken binnen het Aids-centrum en gaat mijn echte tijd hier dus beginnen.

Voor het zien van foto's moeten jullie nog even wachten, ik heb al een 2,5 uur durende poging ondernomen om wat foto's te uploaden, maar het internet hier werkt niet heel erg mee....