Community Relief Day Care Centre

Hoi allemaal,

Mijn eerste werkweek zit erop en ik ben inmiddels al een heel stuk wijzer geworden. Ik ben werkzaam in het Community Relief Day Care Centre (CRDCC) dat onderdeel is van de overkoepelende organisatie Botswana Retired Nurses Society (BORNUS). Het centrum is slechts 200 meter verwijderd van mijn eigen hut, dus mijn reistijd is niet al te lang te noemen. CRDCC houdt zich bezig met de dagelijkse opvang van HIV-positieve kinderen en ouderen die in staat zijn om hun eigen huis te verlaten. Veel besmette adolescenten en volwassenen zijn ook bij de organisatie aangesloten maar gaan overdag naar school of werk en behoeven dus geen opvang. ‘s Ochtends om stipt acht uur beginnen alle medewerkers met bidden. Ik doe elke morgen mijn uiterste best, maar veel verder dan “Amen” ben ik nog niet gekomen. Direct hierna worden de clienten opgehaald. Voor de chauffeurs is het dagelijkse kost, maar voor mij is het genieten. Als volleerde rallyrijders denderen we door Tlokweng en off road, om een voor een alle kinderen en ouderen op te pikken. Eenmaal weer terug, verblijven ze hier van tien to drie. De kinderen (tussen de 2 en 6 jaar) vermaken zich prima met rondhuppelen, wat spelletjes, zingen en slapen. De ouderen doen het wat rustiger aan en richten zich met name op zitten, relaxen en chillen. Daarnaast blijkt hun lastige kaartspel toch niet zo heel ingewikkeld, wanneer ik erachter kom dat het hier gaat om een variant van pesten. Bij het rummikubben worden de regels ook net iets anders geinterpreteerd en kan de joker op de vreemdste manieren worden gepakt om pas beurten later weer gebruikt te worden. Tussen twaalf en twee wordt er geluncht, want rust is belangrijk in Botswana. Wanneer ik na een uur weer iets actiever wil gaan worden, wordt ik dan ook niet-begrijpend aangekeken.

Terwijl ik me achter mijn computer nestel, zie ik de tuinman als een paashaas alle Hollandse tulpenbollen verstoppen, verspreid over de gehele tuin. Na het niet al te grote succes van mijn Sinterklaas en co uitleg, besluit ik om geen Nederlandse tradities meer uit te leggen en dus blijft het paasfeest hun bespaard. Het planten van de bollen blijkt nog een hele klus, aangezien de grond hier zo gruwelijk hard is dat er met geen mogelijkheid doorheen te komen is. De beste man was ’s ochtends nog aan het twijfelen over zijn werkkleren, maar vond de temperatuur nog niet warm genoeg voor alleen zijn werkoverall, en besloot doodleuk zijn spijkerbroek eronder aan te houden.... Ik begin er daadwerlijk aan te twijfelen of hun kleur wel van nature is. Voor mij is het niet mogelijk om langer dan vijf minuten in de zon te verblijven, maar voor deze harde werker is er geen vuiltje aan de lucht. Het tweede wat ik uit Nederland had meegenomen bleek ook een schot in de roos. Als iemand toevallig naar een gat op de Afrikaanse markt op zoek is, zou ik stroopwafels willen aanbevelen. De Aiesecers die ik een wafel voorschotel kunnen hun geluk niet op, zoiets hebben ze nog nooit gehad. Het kan er heel misschien iets mee te maken hebben dat ik ze erbij vertelde dat de inhoud bestond uit een mengsel van siroop en gesmolten hasj. Het duurde even, maar nadat de eerste daadwerkelijk een effect meende te voelen, volgde de rest spoedig en werd het een zeer komische situatie.

Mijn rol binnen het centrum is heel simpel, ik mag doen waar ik me nuttig in acht. Dit is echt ideal: ik kan lekker mijn chaotische zelf zijn en alles door elkaar doen. Toch wil ik er wel echt iets van maken en laat mijn impulsiviteit de vrije loop. Zodoende leg ik al op de tweede ochtend zes ideeen voor die neerkomen op: opzetten van een website, maken van een face book, updaten van de brochure, activiteiten voor de clienten, fundraising en netwerken. Ze vinden het prachtig, terwijl het er grotendeels op neer komt dat ik met name hun aan het werk zet. Al vanaf het begin wordt ik als een uithangbord van de organisatie gezien en moet ik overal mee naartoe. Vanavond heb ik bijvorbeeld een diner waar ik verschillende buitenlandse investeerders moet vertellen wat ik hier precies doe en waarom BORNUS zo belangrijk is. Aangezien ik constant van hot naar her wordt gesleept, heb ik nog niet zo heel veel nuttigs kunnen doen. Hopelijk gaat dat er deze week van komen, ook al heb ik daar mijn twijfels bij. Het blijft Afrika dus alles gaat hier in een tempootje lager, en ik moet zeggen dat het me weinig moeite kost om me daaraan aan te passen. Op de eerste dag dacht ik direct het luiste beroep in Gaborone gevonden te hebben. Bij elke ATM (waar ze gelukkig alleen VISA accepteren terwijl ik doodleuk een mastercard heb aangeschaft) hangt een medewerker op een stoel. Door het grote security teken op hun uniform heb ik zo’n vermoeden waarvoor ze hier zijn, maar door hun overduidelijke slaapgedrag begin ik zelfs daar sterk aan te twijfelen. Al snel heb ik een nieuwe koppositie in de lijst der luien en inefficientie gevonden. In elke winkel staat er iemand bij de deur om alle spullen uit je winkeltas te halen en te vergelijken met de bon, terwijl hun collega (die nog geen meter verder bij de kassa staat) net alle spullen in datzelfde plastic tasje heeft gedaan. Mochten we ooit nog nieuwe Melkert banen nodig hebben, dan weet ik wel een land waar we inspiratie kunnen opdoen...