Seriewezen

Hoi allemaal,

Mijn lieve oma is afgelopen week 101 geworden. Hiep hiep hoera, wat een leeftijd! Maar het motortje draait allemaal niet zo soepel meer en ons Knotje gaat duidelijk achteruit. Gelukkig heb ik haar in mijn laatste dagen voor vertrek nog een bezoek gebracht en aanschouwd hoe ze in record tempo een advocaatje wegwerkte om vervolgens een partij dronkemanstaal uit te kramen. Terwijl de tijd langzaam doortikt, kunnen we slechts het beste hopen.

Hoop, dat is iets waar de mensen in mijn huidige verblijfplaats het van moeten hebben. In dit land, en vele anderen, woedt een epidemie waardoor ruim 25% (op papier dan, want in werkelijk is dit getal veel hoger) van de bevolking is besmet met een virus genaamd human immunodeficiency virus (HIV). De leeftijd van mijn grootmoeder zullen de mensen hier niet halen. Door toedoen van HIV is de gemiddelde te verwachten leeftijd met dertig jaar teruggelopen tot 37 jaar. Met name de de leeftijdsgroep 20-40 jaar wordt het hardst getroffen, aangezien het virus al geruime tijd circuleert en meestal wordt overgebracht via sexueel contact. Doordat het besmettingspercentage binnen deze leeftijdsgroep nog aanzienlijk hoger ligt, dreigt een hele generatie weg te vallen. Dit heeft niet alleen sterke gevolgen voor de gehele Afrikaanse economie, maar zorgt ook voor ‘seriewezen’; ouders gaan dood en kinderen worden door een oom of tante in huis genomen. Vervolgens worden ook de oom en tante ziek en worden de kinderen doorgeschoven naar de grootouders. Uiteindelijk naar buren, totdat er niemand in de gemeenschap meer over blijft om voor de kinderen te zorgen. De meeste Afrikaanse culturen kennen geen weeshuizen, dus veranderen deze seriewezen in kleine families van kinderen die op zichzelf wonen. Naar schatting zijn er momenteel door toedoen van HIV/AIDS zo’n 15 miljoen wezen in Afrika.

Noemi is een van de kinderen die me direct opviel sinds ik hier werkzaam ben. Heel rustig verzamelt hij steen voor steen om ze vervolgens drie meter verder weer terug te leggen. Vandaag is Kutle (zijn zus) langsgeweest, gewoon om hem even te zien en te kijken of alles goed is, iets wat ze elke woensdag doet. Noemie zat vanmorgen op mijn schoot met Kutle direct ernaast. Langzaam begonnen ze te vertellen. Hier voelt hij zich een kind als alle anderen, maar als de dag is afgelopen en ze met z’n tweeen naar hun “huis” lopen dan verschrompelt die illusie. Terwijl Kutle met haar fragiele vingers tussen haar prachtige vechten draait, piekert ze over het eten dat ze vanavond moet bereiden en al die andere dingen die nodig zijn om haar broertje te onderhouden. Van haar vader herinnert ze zich weinig, slechts wat vage dingen uit de verhalen van haar moeder. Twee jaar na hun vader moest ook hun moeder bezwijken aan de verwoestende opmars van HIV. Ze moet ongeveer 28 zijn geweest toen ze overleed, hoewel er geen documenten van zijn. Toen ze er nog was, kregen Noemie en Kutle liefde van haar, nu werden ze van tante naar oma doorgeschoven om uiteindelijk op straat te belanden. Het zou in Amsterdam, Utrecht of Rotterdam ondenkbaar zijn geweest dat twee kinderen op zichzelf wonen. Maar hier in Botswana, in het AIDS tijdperk, is het vangnet van familie en vrienden dat deze kinderen eens opving versleten en uiteindelijk helemaal verscheurd.

Hun enigste en diepste hoop werd beantwoord op een hete namiddag vorig jaar april. Met tranen in haar ogen verhaalt Kutle me over het moment dat een vriendje haar wist te vertellen dat er een centrum bestond, in hun dorp, waar ze zowel een ontbijt als lunch konden krijgen. Nu, ruim 1,5 jaar later, zitten we hier in de schaduw van de witte portocabin. Noemie heeft veel vriendjes en een voor een komen ze bij ons zitten om ook hun verhaal te vertellen. Na een half uur moet Kutle er weer vandoor, naar school, want door de dagelijkse opvang van Noemie heeft zij eindelijk de mogelijkheid om aan een toekomst te werken waar ze meer dan recht op heeft.

Ik heb nooit voor mogelijk durven houden dat zo’n uiterst klein virusdeeltje een hele gemeenschap lam kan leggen, maar hier zie ik het overal om me heen. Het werk dat het centrum doet is zo ongelooflijk belangrijk, niet alleen voor de wezen maar ook alle overige clienten die gezondheidszorg en opvang behoeven. Vanuit dit kleine dorp zijn al ruim 600 mensen bij het centrum aangesloten, maar er wachten er nog veel meer om eindelijk ook hun hoop beantwoord te zien. Op 19 december geven we voor alle clienten en andere hulpbehoevenden een groot Kerstfeest, want het geloof is zowat het enige dat veel mensen hier nog kunnen koesteren. Ik wil jullie allemaal vragen om een (kleine) bijdrage te leveren om alle wezen en HIV-geinfecteerden in Tlokweng een onvergetelijke dag te bezorgen, en te zorgen dat de dappere dames hun werk kunnen blijven doen.


First National Bank
P.O.Box 1552
Gaborone
Botswana

Rekeningnummer: 62062918944
BIC: FIRNBWG
Branch code (IBAN): 281467
t.a.v: Botswana Retired Nurses Society
P.O. Box 20796
Gaborone
Botswana
Opmerking: Tim Fund

Als dit dan allemaal niet lukt, dan is een alternatief mijn eigen rekening:
7060144 (Postbank)
t.a.v. Tim Knotnerus
Opmerking: Tim Fund